De Olster Asfalt Fabriek werd in 1913 gesticht in de uiterwaarden van de IJssel bij Olst. In 1983 ging de fabriek failliet. Wat resteerde was een erfenis van 3 hectare grond, zwaar verontreinigd met onder andere teer en teerproducten, minerale oliën, PAK, vluchtige aromaten en fenolen. In 2000 maakt de provincie Overijssel bekend het Olasfa-terrein te willen saneren. Het duurt nog tot 2006 voordat het werk begint met de eerste fase: het afscheppen van de vervuilde bovenlaag. Het uiteindelijke saneringsproces is na tien jaar nog steeds niet afgerond.
De affaire begint tamelijk onschuldig maar groeit gaandeweg uit tot een weerbarstig gebed zonder einde waarin de relaties tussen overheden en omwonende zwaar onder druk komen te staan. De sanering kampt met technische problemen en tegenvallers, met een duidelijke impact op de gezondheid, het welbevinden en de leefbaarheid van omwonenden. Gedupeerde burgers voelen zich niet gehoord, de sanering voltrekt zich buiten hen om.
In een analyse van de casus constateren Joris IJzermans en Michel Dückers dat het middel uiteindelijk erger is dan de kwaal: de saneringsoperatie heeft meer ellende veroorzaakt dan de vervuiling op zich. Terugkijkend is het oordeel dat de "almaar voortdurende sanering ernstige schade toebrengt aan de leefbaarheid in het dorp, het vertrouwen in het openbaar bestuur en de gezondheid van omwonenden".
leren van de Olasfa-zaak
De analyse van deze ‘creeping crisis’ is als hoofdstuk opgenomen in ‘Lessen van crises en (mini-)crises 2015’, een jaarlijks verschijnende artikelenbundel onder redactie van Menno van Duin en Vina Wijkhuis van het Instituut Fysieke Veiligheid. Het is van maatschappelijk belang om te leren van de Olasfa-zaak ten behoeve van toekomstige situaties. Aangezien Nederland een dichtbevolkt land is met concentraties chemische bedrijven zal een casus als deze zich altijd kunnen voordoen.