In veel verpleeghuizen wonen mensen met dementie in groepsverband bij elkaar, waarbij vaak wordt voorkomen dat zij zelfstandig de afdeling verlaten. Dit gebeurt vaak met looproutes en deurcodes. De laatste jaren is er meer aandacht voor hun vrijheid, en wordt er onderzocht of de afdelingsdeuren open kunnen. Toch blijft de omgeving vaak gesloten en hebben verpleeghuisbewoners weinig contact met de buitenwereld. Een verpleeghuis wilde hier verandering in brengen en een beweging maken naar een dementievriendelijke gemeenschap door een omgeving te creëren waarin bewoners vrij kunnen bewegen en anderen ontmoeten. In dit onderzoek werd gekeken naar de verschillende mechanismen die een rol spelen bij de beweging naar een dementievriendelijke gemeenschap. Met name naar wat hierbij helpt en wat juist tegenwerkt, zodat andere organisaties hiervan kunnen leren.
De transitie vraagt verandering in de kern van de organisatie van de langdurige zorg
Het aanpassen van de fysieke leefomgeving alleen is niet genoeg om de autonomie van mensen met dementie te verbeteren. De interactie tussen zorgmedewerkers en bewoners speelt een cruciale rol om de mogelijkheden van de omgeving volledig te benutten. Daarnaast is een duidelijke langetermijnvisie nodig, met langdurige betrokkenheid van het management en samenwerkingen met externe partijen die niet altijd bekend zijn met de setting, zoals architecten en gemeentes. Ook is het belangrijk om ontmoetingsplekken te creëren waar bewoners met dementie en buurtbewoners samen kunnen komen. Hiervoor is het belangrijk om ook te focussen op de buurtbewoners en hen actief te laten meedoen aan het veranderproces.
Verpleeghuizen kunnen een waardevolle bijdrage leveren aan het creëren van een dementievriendelijke gemeenschap
Een succesvolle transitie van verpleeghuis naar dementievriendelijke gemeenschap is zeer complex. Het vereist langdurige veranderprocessen op het niveau van de individuele zorg, het verpleeghuis en de samenleving.