De relatie tussen de verdachte en de vrouw liep al langere tijd niet lekker en op vrijdagmiddag 18 november 2022 vertelde ze dat zij een eigen woning had gevonden en ging verhuizen. De volgende ochtend was de vrouw plots spoorloos. Ze werd op 22 november gevonden na een tip van een getuige en goed speurwerk door de politie in het bos bij Vessem.
De verdachte ontkent niet dat hij het slachtoffer om het leven heeft gebracht en vervolgens heeft begraven. Hij ziet dat het bewijs in zijn richting wijst. De verdachte stelt echter dat hij zich niet meer kan herinneren wat er die nacht is gebeurd. Daarom kan hij niet zeggen dat hij de dader is. Ook zijn advocaat betwist niet dat de verdachte verantwoordelijk is voor de dood van het slachtoffer, maar wel dat hij handelde met voorbedachte raad.
Wie is de dader?
De rechtbank oordeelt dat het niet anders kan dan dat de verdachte de vrouw heeft gewurgd en vervolgens haar lichaam heeft begraven. Hij schrikt als de politie op 19 november 2022 naar zijn woning komt; hij trekt wit weg en kijkt zenuwachtig om zich heen. In de achtertuin staan bandensporen van zijn auto en in de richting van de woning is een zogenoemd 'mogelijk sleepspoor' te zien.
Ook blijkt uit de loggegevens van de auto dat het voertuig die ochtend vanaf de achterkant van de woning is vertrokken naar het bos in Vessem. In de auto en op de broek van de verdachte zaten bloedsporen van de vrouw. Net als op een zakdoek die in de grafkuil lag waarin het slachtoffer is gevonden. De verdachte kan dit niet verklaren.
De verdachte verklaarde op essentiële punten wisselend of in strijd met de onderzoeksresultaten. Zo verklaarde hij bijvoorbeeld wisselend over het laatste moment waarop hij de vrouw had gezien en loog hij over het moment dat hij die ochtend thuiskwam.
Doodslag of moord?
De rechtbank oordeelt dat sprake is van voorbedachte raad. Uit de gegevens van de auto blijkt dat de verdachte de bewuste ochtend tussen 07.34 en 07.52 uur in het bos was. In die 19 minuten kon hij onmogelijk een kuil graven (1,5 meter diep, 2 meter lang en een halve meter breed), het lichaam daarin leggen en de kuil dichtmaken.
Uit de loggegevens blijkt dat de verdachte in de 2 weken vóór die ochtend zeker 6 keer op de bewuste locatie was. Dat hij daar kwam om te wandelen, gelooft de rechtbank niet. De rechtbank gaat ervan uit dat de verdachte telkens naar het bos ging om een deel van de kuil te graven. Ook lag er al eerder een blauw zeil klaar, zo blijkt uit de verklaring van een getuige. Hij was dus al enige tijd bezig met zijn plan.
Geheugenverlies
Na het vinden van het lichaam en nadat hij werd geconfronteerd met de bevindingen van de politie, beriep de verdachte zich plotseling en steevast op geheugenverlies. Volgens een psychiater en psychologen zijn er sterke aanwijzingen dat de verdachte dit simuleert. De rechtbank deelt die conclusie. In de eerste verhoren bij de politie verklaart de verdachte zeer gedetailleerd, van minuut tot minuut, over wat er die nacht zou zijn gebeurd. In een derde verhoor begint hij plotseling te twijfelen en beroept zich deels op zijn zwijgrecht. Ook stelt hij een heel stuk kwijt te zijn. Bij de laatste verhoren en ook tijdens de behandeling van zijn strafzaak in de rechtbank weet hij ineens helemaal niets meer van die nacht.
Mensonterend
De verdachte bracht zijn partner om het leven terwijl 4 jonge kinderen in de woning nietsvermoedend lagen te slapen. Na de moord ging hij op mensonterende manier met haar lichaam om door haar op een afgelegen plek in een zelfgemaakt graf te begraven. Na thuiskomt gaf hij de dochters, die de volgende ochtend in paniek op zoek waren naar hun moeder, het idee dat zij was vertrokken en nog in leven was. Zij fietsten naar de nieuwe woning van hun moeder en hebben daar tientallen keren naar hun moeder gebeld. De rechtbank vindt dit harteloos en onmenselijk. De gruwelijkheid van zijn daden laat zich moeilijk vangen in woorden.
Immens verdriet
De dochters (10 en 13 jaar) van het slachtoffer moeten de rest van hun leven hun moeder missen. Zij hadden een hechte band, die hen door de verdachte voor altijd is ontnomen. Na het voorval zijn de meisjes allebei in een ander gezin opgevangen en opgenomen. Daarmee moeten ze naast het oneindige gemis van hun moeder ook elkaar als zussen missen en is er niets meer over van de drie-eenheid die ze ooit samen waren.
Ook de vader en moeder van het slachtoffer en de kinderen van de verdachte, die haar als tweede moeder zagen, is immens verdriet aangedaan.
Hogere straf
Volgens de richtlijnen die gelden voor soortgelijke zaken, zou een straf tussen de 18 en 22 jaar op zijn plaats zijn. De rechtbank ziet echter reden om een hogere straf op te leggen. Daarbij weegt mee dat de verdachte zijn daden zeer berekenend en zorgvuldig plande, dat hij daar langere tijd mee bezig was en zijn plan uitvoerde in hun woning en in het bijzijn van 4 slapende kinderen. Verder liet hij de nabestaanden doelbewust in grote onzekerheid toen zij haar als vermist opgaven. En door vol te houden dat hij zich niet kan herinneren doet de verdachte hen nu nog meer verdriet dan zij al hebben. Tot slot dacht de verdachte weg te komen met zijn daden door allerlei ongeloofwaardige en onaannemelijke verklaringen af te leggen.
Schadevergoedingen
Naast een celstraf moet de verdachte de vader, moeder en de dochters van het slachtoffer en zijn eigen zoons schadevergoedingen betalen van in totaal ruim 245.000 euro.