Dat heeft de Israëlische radio bekendgemaakt, zo schrijven verschillende media zaterdag. Sharon overleed in het Tel Hoshomer-ziekenhuis in Tel Aviv. Dat ziekenhuis liet op 1 januari al weten dat de gezondheid van de oud-premier ernstig was verslechterd. Sharon werd in 2006 getroffen door een beroerte en lag al bijna acht jaar in coma. Nieuwjaarsdag meldden artsen dat Sharon last zou hebben van nierfalen en vorige week meldde het ziekehuis dat Sharons toestand verder verslechterd was en dat meerdere organen niet goed meer functioneerden.
In een reactie op het overlijden van Ariël Sharon noemt het Nederlandse kabinet hem 'een man die zijn leven in dienst stelde van de veiligheid van Israël, als militair en politicus'. Minister Timmermans zegt over hem: 'Hij was omstreden, maar heeft ook moedige stappen gezet richting vrede in de regio. Israël verliest in hem een staatsman.' Timmermans wenst Sharons nabestaanden en de Israëlische bevolking 'sterkte met het verwerken van dit verlies'.
Sharon zat vol tegenstrijdigheden. Zo kon hij als minister van Defensie buitengewoon bruut en wraakzuchtig zijn, maar in contacten met mensen om hem heen was hij dan weer heel gemoedelijk. Hij verraste in 2005 voor- en tegenstanders met het opgeven van de Gazastrook. Tegenover de terugtrekking uit de Gazastrook staan Sharons fanatieke steun aan de kolonisatie van bezet gebied, zijn provocatieve bezoek aan de Tempelberg in Jeruzalem en Israëls invasie in Libanon.
Sharon, in 1928 geboren in Palestina, vocht in alle Israëlische oorlogen na de stichting van de Joodse staat in 1948. Hij stond bekend als een onbevreesd soldaat en een briljant strateeg. Sharon speelde als commandant een zeer belangrijke rol in de Zesdaagse Oorlog (1967) en de Jom Kippoeroorlog (1973). Maar Sharon wordt als minister van Defensie echter ook verantwoordelijk gehouden voor de massaslachtingen van Sabra en Shatila. In die Palestijnse vluchtelingenkampen in Libanon werden in 1982 met medeweten van Israëlische militairen honderden, mogelijk duizenden mensen vermoord.
Esther Voet, directeur van het Centrum Informatie en Documentatie Israël (CIDI) zegt daarover in het Algemeen Dagblad: 'Sharon was een man met een zeer roemruchte carrière. Hij was beroemd omdat hij een fantastische strateeg was en in militair opzicht heel veel heeft betekend voor de staat Israël. Maar natuurlijk was het ook de man die veel terechte kritiek kreeg toen christelijke Falangisten in Palestijnse vluchtelingenkampen huishielden, en die de Tweede Intifada uitlokte door op de Tempelberg te wandelen. Ik denk dat hij zonder hersenbloeding een grote rol had kunnen spelen in het vredesproces, omdat hij veel vertrouwen kreeg van rechts. Het proces had dan verder kunnen zijn.'