Misbruik van de dochter
Volgens de rechtbank is er genoeg bewijs waaruit blijkt dat de verdachte zijn dochter, vanaf dat zij 14 jaar oud was, jarenlang heeft vernederd, agressief heeft bejegend, gewelddadig heeft behandeld, heeft misbruikt en verkracht. De rechtbank is van oordeel dat de aangifte van de dochter betrouwbaar is.
Dat verdachte agressief was, blijkt bovendien uit verklaringen van diverse getuigen. De bewering van de verdachte dat het seksueel contact vrijwillig was en pas is begonnen toen zijn dochter 21 jaar oud was, vindt de rechtbank leugenachtig. Deze verklaring kwam pas ter zitting naar voren, nadat uit DNA-onderzoek was gebleken dat de verdachte een kind bij zijn dochter heeft verwekt.
Ontucht met de stiefdochter
Daarnaast werd de verdachte beschuldigd van ontucht met zijn stiefdochter tussen haar 16de en 18de jaar. De verdachte heeft aanvankelijk over deze seksuele contacten niets willen verklaren. Toen bleek dat een in die jaren geboren kind waarschijnlijk door de verdachte is verwekt, kwam de stiefdochter met een bizar en niet te controleren verhaal over hoe dat zou zijn gegaan.
Verdachte heeft dit verhaal lange tijd niet ontzenuwd, hoewel hij wist dat het niet waar was. Pas op de zitting heeft de verdachte toegegeven dat hij in die tijd geslachtsverkeer met zijn stiefdochter heeft gehad, maar dat daar helemaal niets mis mee was.
De rechtbank vindt de verklaring van verdachte dat sprake was van een opbloeiende “ethisch verantwoorde” liefdesrelatie daarom ongeloofwaardig. De rechtbank stelt ook vraagtekens bij de vrijheid van de stiefdochter om een relatie en vervolgens een huwelijk met de verdachte aan te gaan. Het leeftijdsverschil van 23 jaar en het daarmee van nature aanwezige overwicht wegen daarbij mee.
Ernst van de zaak
Seksueel misbruik van een eigen kind gedurende langere tijd is een zeer ernstig misdrijf, waarbij een zware straf past. Daarbij rekent de rechtbank de verdachte aan dat hij aanvankelijk alles heeft ontkend en zijn verklaringen daarna op ongeloofwaardige wijze heeft aangepast toen hij geconfronteerd werd met DNA-bewijs.
Geen verantwoordelijkheid
hieruit komt een beeld naar voren van een man die geen verantwoordelijkheid wil nemen voor zijn daden. De rechtbank vindt daarom een gevangenisstraf van 10 jaar op zijn plaats. De rechtbank volgt daarmee de eis van de officier van justitie. Verder moet de verdachte aan zijn dochter een immateriële schadevergoeding van 15.000,- euro betalen.